شهید محراب و امام جمعه فقید تبریز
شهید آیت الله سید اسدالله مدنی، در سال 1292 هـ . ش برابر با 1333 هـ . ق در خانوادهای مذهبی در «دهخوارقان» آذرشهر آذربایجان شرقی، دیده به جهان گشود. پدرش، سید علی بزاز بود. سید اسدالله در 4 سالگی، مادر و در 16 سالگی، پدر خویش را از دست داد و سرپرستی خانواده را بر عهده گرفت. با وجود همه دشواری ها، خواندن و نوشتن را در مكتب خانه آموخت. سپس در مدرسه طالبیه تبریز، مقدمات را فرا گرفت. آن گاه در دوران جوانی، برای تحصیل علوم دینی، رهسپار حوزه علمیه قم گردید.
وی در قم، از خرمن دانش آیات عظام: سید شهاب‌الدین مرعشی نجفی، سید محمدرضا گلپایگانی، سید محمد تقی خوانساری، سید محمد حجت كوه كمره ای و امام خمینی خوشه چید و به دلیل استعداد سرشار خویش توانست در همان دوران جوانی، اجازه اجتهاد را از محضر آیات عظام: خوانساری و حجت به دست آورد.
این فقیه بزرگوار در سال 1363 هـ . ق، به حج رفت و پس از آن در نجف اشرف اقامت گزید. وی در مدت حضورش در نجف اشرف، از دروس خارج فقه و اصول آیات عظام: سید محسن حكیم، سید عبدالهادی شیرازی، سید ابوالحسن اصفهانی و سید ابوالقاسم خویی بهره برد. ایشان در آن‌جا به دستور سید محسن حكیم، تدریس علوم حوزوی را آغاز كرد و به دریافت اجازه اجتهاد از محضر ایشان نایل آمد.
آیت الله مدنی پیش از آغاز نهضت اسلامی مردم ایران، با اقدامات ضد مذهبی رژیم عراق مبارزه می كرد. وی هم چنین با گروه فداییان اسلام و شهید نواب صفوی، ارتباط داشت و پس از سال 1342هـ . ش، نیز با نهضت امام خمینی (ره) هم گام گردید و همواره از ایشان پشتیبانی می كرد. آیت الله مدنی در سفرهای خود به كشورهای تركیه و مصر، پیام انقلاب اسلامی را به مردم آن جا رساند و در راه گسترش انقلاب اسلامی همّت گمارد.
مبارزه پی گیر ایشان با رژیم پهلوی، بارها به دستگیری، تبعید و زندانی شدن وی انجامید و ممنوع المنبر و ممنوع الخروج گردید.وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، در مبارزه با فتنه های گروهك خلق مسلمان و جریان منافقان، نقش بسزایی داشت. از این رو، چندین بار مورد سوء قصد قرار گرفت.
وی در انتخابات مجلس خبرگان قانون اساسی، به عنوان نماینده مردم همدان برگزیده شد.این فقیه فرزانه پس از شهادت آیت الله سید محمدعلی قاضی طباطبایی، به دستور امام خمینی به تبریز رفت و امامت جمعه آن شهر را بر عهده گرفت. او چندین بار در جبهه های جنگ تحمیلی حضور یافت. ایشان افزون بر فعالیت های سیاسی، به امور اجتماعی نیز پرداخت. به همین دلیل، بناهای خیریه چندی از ایشان در تبریز، همدان و لرستان بر جای مانده است.
این روحانی فداكار سرانجام در 20 شهریور 1360 هـ . ش بر اثر انفجار بمب توسط یكی از اعضای گروهك منافقین، به درجه والای شهادت دست یافت. پیكر پاك آن شهید پس از تشییع در تبریز، به شهر مقدس قم منتقل شد و در 21 شهریور 1360 هـ . ش پس از تشییع با شكوه مردم و نماز گزاردن آیت الله العظمی گلپایگانی، در مسجد بالا سر حرم مطهر حضرت معصومه (س) به خاك سپرده شد.