.

در سوره ی بقره آیه ی 187 می فرماید خداوند می دانست كه شما خود به خود خیانت می كنید و این كار ممنوعه را انجام می دهید. خداوند كه می دانست، از ابتدا چرا آن حكم سخت را داد كه ما توبه كنیم؟ مقصود خداوند چه بود؟
آن چه گناهی است كه خداوند به پیامبر فرمود اگر تو هفتاد بار هم بر اینها استغفار كنی، نمی بخشم؟
خداوند در قرآن می فرماید كه هر چه نیكی هست از خداست و هر چه بدی هست از انسان است. باز خداوند می فرماید هر چه خوبی و بدی هست از آن خداست. این دو با هم چه طور جمع می شود؟
در قرآن هست كه ما عهدمان به ظالمین نمی رسد ولی در روایات هست كه از نسل حضرت یوسف علیه السلام كسی پیامبر نشد و از نسل برادرانش پیغمبر شد. لطفا توضیح بفرمایید.
مگر رازداری و عیب پوشی، از سنت های الهی نیست؟ پس چرا گناهانی كه افراد انجام دادند در قرآن آمده؟