گذری كوتاه بر زندگی حضرت امام جواد علیه السلام
به گزارش روابط عمومی رادیو معارف ؛امام نهم شیعیان حضرت جواد (ع) در سال 195 هجری در مدینه ولادت یافت. نام نامی‌اش محمد معروف به جواد و تقی است و القاب دیگری مانند: رضی و متقی نیز داشته‌اند ولی تقی از همه معروف‌تر می‌باشد.برای امام جواد (ع) چهار كنیه وجود داشته است. «ابن الرضا»، «ابوعلی»، «ابوعبدالله» و اما كنیه مشهور آن حضرت «ابوجعفر» بوده است
دوران هفده ساله امامت حضرت جواد (ع) همزمان با دو خلیفه بنی عباسی، مامون و معتصم بود. 15 سال در دوره مامون -ازسال 203 هـ‌ق سال شهادت حضرت رضا (ع) تا مرگ مامون در 218 - و دو سال در دوره معتصم-. امام محمد تقی (ع) هنگام وفات پدر 8 ساله بود. پس از شهادت حضرت رضا (ع) در اواخر ماه صفر سال 203 هـ‌ق مقام امامت به فرزند ارجمندش حضرت جوادالأئمه (ع) انتقال یافت. مامون كه در سال 204 هجری وارد بغداد شد امام جواد (ع) را كه بنا بر برخی از روایات سن مباركشان در این دوران 10 سال بیش نبود از مدینه به بغداد فرا خواند و سیاست پیشین خویش را در محدود ساختن امام رضا (ع) در خصوص امام جواد نیز استمرار داد. مأمون همچون سایر خلفا بنی عباس از پیشرفت معنوی و نفوذ باطنی امامان معصوم و گسترش فضایل آن‌ها در بین مردم هراس داشت و سعی كرد ابن الرضا را تحت مراقبت خاص خویش قرار دهد. از این جهت مأمون نخستین كاری كه كرد، دختر خویش ام‌الفضل را به ازدواج حضرت امام جواد (ع) درآورد تا مراقبی دایمی و از درون خانه بر امام گمارده باشد. رنج‌های دایمی كه امام جواد (ع) از ناحیه این مأمور خانگی برده است در تاریخ معروف است.
روش‌هایی كه مأمون در مورد حضرت رضا (ع) به كار می‌بست، تشكیل مجالس بحث و مناظره بود. مأمون و بعد معتصم عباسی می‌خواستند از این راه - به گمان باطل خود - امام (ع) را در تنگنا قرار دهند. در مورد فرزندش حضرت جواد (ع) نیز چنین روشی را به كار بستند. به خصوص كه در آغاز امامت هنوز سنی از عمر امام جواد (ع) نگذشته بود. مأمون نمی‌دانست كه مقام ولایت و امامت كه موهبتی است الهی، بستگی به كمی و زیادی سال‌های عمر ندارد.
