میلاد دهمین اختر تابناك امامت و ولایت مبارك باد

به گزارش روابط عمومی رادیو معارف؛ حضرت امام علی النقی (ع) در 15 ذیحجه سال 212 و یا سیزدهم رجب 214 هجری در مدینه منوره به دنیا آمد. پدرش امام جواد (ع) و مادرش سمانه معروف به سیده است. اسم شریف آن امام علی و كنیه آن بزرگوار ابوالحسن سوم بود. چون حضرت امام موسی كاظم(ع) و امام رضا(ع) را نیز ابوالحسن می‌گفتند از جهت تعیین، آن جناب را ابوالحسن الثالث (سوم) می‌گویند چنانچه حضرت امام رضا را ابوالحسن الثانی (دوم) گویند، چنانچه اهل حدیث می‌دانند و مشهورترین القاب آن حضرت نقی و هادی است.
چون آن حضرت و فرزندش امام حسن عسكری (ع) در سامره در محله‌ای كه عسكر نام داشت سكنی فرمودند از این جهت این هر دو بزرگوار را نسبت به آن مكان داده و عسكری می گفتند. امام هادی را میانه قامت، دارای موهای مجعد، اندامی فربه، چهره ای گشاده با چشمانی سیاه، ابروانی ناپیوسته توصیف نموده اند. امام هادی در سخاوت و عزت نفس و بزرگ منشی شهرت داشت و در یتیم نوازی و كمك به تهیدستان و بینوایان تا می توانست دریغ نمی‌نمود.
خلفایی كه در زمان امام (ع) بودند: معتصم، واثق، متوكل، منتصر، مستعین، معتز، همه به جهت شیفتگی نسبت به قدرت ظاهری و دنیای فریبنده با خاندان علوی و حضرت هادی (ع) دشمنی دیرینه داشتند و كم و بیش دشمنی خود را ظاهر می كردند. ولی همه، به خصال پسندیده و مراتب زهد و دانش امام اقرار داشتند، و این فضیلتها و قدرتهای علمی و تسلط وی را بر مسائل فقهی و اسلامی به تجربه، آزموده و مانند نیاكان بزرگوارش (ع ) در مجالس مناظره و احتجاج، وسعت دانش وی را دیده بودند. شبها اوقات امام (ع ) پیوسته به نماز و طاعت و تلاوت قرآن و راز و نیاز با معبود می گذشت. لباس وی جبه ای بود خشن كه بر تن می پوشید و زیر پای خود حصیری پهن می كرد. هر غمگینی كه بر وی نظر می كرد شاد می شد. همه او را دوست داشتند. همیشه بر لبانش تبسم بود، با این حال هیبتش در دلهای مردم بسیار بود .