استاد اخلاق و تربیت اسلامی
سیّد محمّد ضیاء آبادی فرزند مرحوم حجه الاسلام حاج سیّد محمود (طاب ثراه) در سال 1307 هجری شمسی- 1347 هجری قمری - در قریه ضیاء آباد از توابع قزوین به دنیا آمده و در قزوین پس از فراگرفتن مقدّمات علمی از صرف نحو و منطق و معانی و بیان و معالم الاصول از اساتید معظّم (رحمه الله علیهم اجمعین) لمعتین و رسائل و شرح منظومه را از محضر پر فیض حضرت آیت الله جامع المعقول و المنقول آقای حاج سیّد ابوالحسن رفیعی قزوینی (رضوان الله تعالی علیه) استفاضه كرده و سپس به حوزه علمیه قم مشرّف شده و در مدرسه فیضیه اقامت گزیدم.
متجاوز از پانزده سال در آن شهر مقدّس اشتغال به تحصیل فقه و اصول و فلسفه داشتم. قسمتی از كفایه را در حلقه درس مرحوم آیت الله حاج شیخ عبدالجواد اصفهانی و قسمت دیگر آن را در حلقه درس آیت الله سلطانی (رحمه الله علیهما) فرا گرفتم و در مرحله درس خارج در حوزه درس آیت الله العظمی بروجردی (قدس سرّه) و درس فقه و اصول حضرت آیت الله العظمی خمینی (قدس سرّه) و درس فلسفه حضرت آیت الله العظمی علامه طباطبایی (قدس سرّه) شركت می كردم.
پس از رحلت آیت الله بروجردی در سال 1340 هجری شمسی به تهران آمدم و در حوزه علمیه عالم بسیار بزرگوار آیت الله حاج شیخ احمد مجتهدی (قدس سرّه) به تدریس مطوّل و معالم و لمعتین و رسائل و مكاسب پرداختم و قسمت عمده كارم در ارتباط با مردم تشكیل جلساتی بود، هفتگی كه تحت عنوان تفسیر و بحث های معارفی و اخلاقی برگزار می شد و سخنرانی هر هفته در نوار ضبط و سپس پیاده و به صورت جزوه هایی به نام صفیر هدایت، ولایت و سعادت چاپ و منتشر می شد و سرانجام به صورت كتاب در آمده و در دسترس علاقمندان به معارف دینی قرار می گرفت. البته تالیفاتی هم مستقلاً خارج از مسیر سخنرانی داشته ام كه عبارتند از شب مردان خدا، قرآن و قیامت، توسل، قساوت بیماری مهلك بشر، حج برنامه تكامل و ...