استاد اخلاق
آیت الله حاج شیخ عبدالمجید باقری مشهور به بنابی در سال 1318 هـ ش در شهر بناب در خانواده علم و معنویت دیده به جهان گشود. پدرش آیت الله حاج شیخ یوسف و مادرش سیده علویه كبری نام داشت. ساده‌زیستی ، زهد ، مناعت نفس ، خدمت به مردم و دفاع از حریم امامت و ولایت از صفات بارز آیت الله حاج شیخ یوسف محسوب می گردید.
ایشان در سال 1332 هـ ش عازم مدرسه طالبیه تبریز گردید اما پس از مدتی به بناب بازگشت و علاوه بر بهره مندی از محضر آیت الله آقای حاج شیخ یوسف باقری بنابی ، مقداری از ادبیات عرب و شرح لمعه را نیز نزد حجت الاسلام و المسلمین مرحوم آقای شیخ اسماعیل اعلائی فرا گرفت و مدتی هم از محضر برادرش، آیت الله حاج شیخ عبدالحمید باقری بنابی استفاده نمود.
آیت الله حاج شیخ عبدالمجید باقری در سال1337 هـ ش به شهر مقدس قم مشرف گردید و تا سال 1353 هـ ش از خرمن دانش و معنویت علما وبزرگان ، خوشه ها چید. ایشان ادامه شرح لمعه را از محضر آیت الله آقای میرزا احمد پایانی اردبیلی ، قوانین و رسائل را از محضر آیت الله آقای شیخ مصطفی اعتمادی ، مكاسب را از محضر آیت الله آقای سید جواد خطیب و كفایه را هم از محضر آیت الله آقای میرزا ابوالفضل علمایی سرابی و آیت الله آقای سید محمد باقر سلطانی فرا گرفت. همچنین مقداری از رسائل و مكاسب و درایه را از محضر آیت الله آقای سبحانی و فلسفه را هم از محضر آیت الله شهید مرحوم آقای مفتح فرا‌گرفت.
ایشان همچنین شب های جمعه از جلسات اخلاق آیت الله آقای سید حسین فاطمی و صبح های جمعه از جلسات اخلاق آیت الله آقای شیخ عباس تهرانی و نیز از جلسات اخلاق آیت‌الله آقای مشكینی بهره برد.
آیت الله حاج شیخ عبدالمجید باقری از سال 1342 در دروس خارج فقه و اصول حضرت آیت الله العظمی امام خمینی (رض) ، آیت الله العظمی آقای سید محمد رضا گلپایگانی (ره) ، آیت الله العظمی آقای اراكی (ره) ، آیت الله العظمی آقای آملی (ره) و نیز مرحوم آیت الله آقای محقق داماد (ره) ، حضور یافته و از این بزرگان عالم علم و معرفت بهره مند شد.
استاد آقای باقری بنابی در سال 1353 هـ ش بخاطر امتثال امر پدر ، برای ترویج شریعت نبوی عازم تبریز گردید و همراه برادرشان ـ آیت الله حاج شیخ عبدالحمید ـ در راستای ایجاد تحول در حوزه علمیه تبریز و بازگرداندن شوكت ، رونق و عظمت گذشته آن ، جهاد علمی بزرگی را آغاز نمود و چون این مهم مقدور نگردید، به‌رغم مشكلات سیاسی ناشی از حاكمیت رژیم پهلوی، اقدام به تاسیس مدارس جدیدی نمودند. برنامه های نوین و متنوع این مدارس نشان از روشن بینی موسسین و اداره كنندگان آنها داشت ؛ طلاب در این مدارس علاوه بر دروس متداول حوزوی و تلاش برای ارتقاء اخلاقی و معنوی خود ، قرآن حفظ می كردند ، از نهج البلاغه بهره‌مند می گردیدند ، زبان انگلیسی فرا می گرفتند و هرچند مدت یكبار برای تقویت روح و روان خود و آمادگی بیشتر در عرصه جهاد علمی و معنوی ، به اردوهای زیارتی و سیاحتی می رفتند.
نظم حاكم بر مدرسه، وجود برنامه های متنوع و نوین و بخصوص وجود مدیری دلسوز و عاشق طلبه ها ، روز به روز میزان استقبال جوانان تشنه علم و معنویت را افزایش داد و زمینه را برای تاسیس مدرسه علمیه حضرت ولیعصر (عج) تبریز در سال 1358 هـ ش فراهم نمود. بعد از حدود دو سال از تاسیس این مدرسه و پس از حدود ده سال فعالیت حوزوی، آقای حاج شیخ عبدالمجید باقری بنابی بنا به دلایلی مجبور به مهاجرت به تهران گردید و مدیریت سه مدرسه معروف به «مدارس علوم اسلامی حضرت ولیعصر» تهران را به عهده گرفت. مقدمات اداره‌ی مدرسه چهارمی نیز در حال آماده شدن بود، كه روح بی قرار آیت الله آقای حاج شیخ یوسف باقری بنابی در سال 1365 هـ ش به دیدار معبودش شتافت.
به دنبال رحلت این عالم زاهد ، آقای حاج شیخ عبدالمجید به دعوت جمعی از علما و بزرگان شهر بناب برای پر كردن خلاء ناشی از ارتحال پدر بزرگوارشان ، به زادگاه خود مراجعت نموده و مدیریت حوزه علمیه این شهر را به عهده گرفت. حضور ایشان در این شهر باعث پیشرفت چشم گیر حوزه علمیه بناب گردید و سیل مشتاقان علم ومعرفت را بسوی این شهر روانه ساخت؛ بر این اساس علاوه بر توسعه قابل توجه حوزه علمیه برادران، از سال 1376 زمینه برای تحصیل خواهران طلبه نیز فراهم گردید.
مبارزه با رژیم منحوس پهلوی، جدیت در تاسیس حوزه های علمیه برادران و خواهران در قبل و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ، حضور در جبهه های سیاسی و فرهنگی و بخصوص جبهه های نبرد حق علیه باطل (به مدت دوازده ماه) و تربیت طلابی كه از نظر درسی سختكوش ، از نظر اخلاقی صالح و از نظر فكری و سیاسی، سالم و در خط رهبری هستند، را می توان از مهمترین ویژگی های زندگی حوزوی آیت الله حاج شیخ عبدالمجید باقری بنابی شمرد.